Een bijzondere ontmoeting deel 2: Verliefd op een ex-militair

door Julia

Een bijzondere ontmoeting op tweede kerstdag leidt Julia tot iets waar ze het bestaan niet eens van af wist. Een diepe connectie met iemand die je eigenlijk nog maar net kent. Ze kan niet wachten tot de eerste date.

 

We hadden afgesproken dat we de dagen voor onze date niet zouden bellen. Een beetje met de insteek, anders hebben we tijdens de date niks meer te bespreken. Het waren maar twee dagen, maar de eerste dag hadden we er allebei al moeite mee. Overdag belde hij me toch even op en ’s avonds weer even. Het was inmiddels twee weken geleden dat ik hem had gezien in het restaurant, dus ik begon de spanning aardig te voelen. Ik besloot om het met hem te delen; ‘Denk je niet dat we te hoge verwachtingen hebben?’ Hij antwoordde: ’15 minuten bellen?’ ‘Haha nee!’ Hij vroeg wat er was. ‘Nou, zei ik, omdat het zo leuk is ben ik bang dat we te hoge verwachtingen hebben voor onze date’. Het duurde even en toen stuurde hij: ‘We hebben een klik, dat is wel duidelijk. Ik vind je erg leuk en dat is ook duidelijk haha! Ik heb geen hoge verwachtingen, ik verwacht wel dat we het heel gezellig gaan hebben! Als we al uren kunnen bellen, zit het wel goed’. Het stelde me gerust, oke het was dus gewoon gezonde spanning. ‘Fijn dat ik het tegen je kan zeggen’. Ja tuurlijk, je kan alles tegen me zeggen’.

 

Ik wil je graag zien

Date day

Eindelijk was het woensdag, vanavond hadden we afgesproken, spannend! Rond lunchtijd belde hij me op; ‘Ik moet overwerken, baal echt ontzettend, maar niemand kan ruilen. Ik kan dus niet uit eten gaan, maar we kunnen wel een drankje doen’. Ik baalde ook, maar hier kon hij niks aan doen. Even later belde ik het restaurant op om de reservering af te zeggen. Hoewel ik wist dat hij er echt niets aan kon doen, ging mijn onzekerheid toch weer opspelen. ‘Is het omdat hij niet met me uit eten wil, een drankje is natuurlijk wel makkelijker, als het niet leuk is ben je zo weg’. Hij appte me dat hij ontzettend nerveus was, ik stuurde terug: ‘Als je liever een andere keer wilt afspreken kan dat ook’. Hij schrok; ‘Wat?!?!’ Neee! Ik wil je graag zien, baal enorm dat ik met mijn werk zit. Hoe kom je daarbij?! ‘Eh omdat je zo nerveus bent’. Hij wuifde het weg en zei: ‘Ik overdrijf een beetje’.

Een paar uur later kreeg ik het bericht dat hij onderweg was, ik was natuurlijk weer te laat, dus ik schoot meteen in de stress. We hadden afgesproken bij het station. Het was nogal verlaten buiten, ik fietste de hoek om en zag hem staan; zwarte jas, groene rugzak. Ik stopte, keek hem aan en zoals afgesproken gaven we elkaar een knuffel. Ik had dit moment al een paar keer in mijn hoofd afgespeeld, het was anders maar wel goed. We liepen naar de bar en ik voelde me eigenlijk meteen op mijn gemak, hij ook want hij zei dat hij de spanning eindelijk voelde zakken. Eenmaal binnen gingen we achterin zitten, we bestelden een drankje en begonnen een gesprek. Het was even onwennig, we waren natuurlijk wel gewend om met elkaar te praten, elkaars stem te horen, maar elkaar te zien dat was nieuw. In het begin keek hij me niet aan, ik weet niet of het verlegenheid was of dat het door de zenuwen kwam, maar het maakte niet uit, ik vond het lief. Niet lang daarna waren we allebei gewend aan elkaar.

 

Verlangen

Tijdens het gesprek, gingen we steeds dichter bij elkaar zitten, ik had mijn hand op zijn been en hij zijn arm op de leuning van de bank. Even later stopten we met praten en keken elkaar aan, dit was het moment. Ik voelde mijn wangen warm worden en kreeg kriebels in mijn buik, hij kuste me. Langzaam, precies zoals ik het fijn vond. Hij haalde zijn lippen van de mijne, ik deed mijn ogen open en keek hem aan met een glimlach. Ik wilde hem knuffelen, zoenen, kriebelen, naast hem liggen op bed. Ik voelde de moeheid opkomen en zei; ‘Ik wil thuis op bed gaan liggen, met jou naast me.’ Gek genoeg was het niet eens de sex waar ik aan dacht, hoewel dat echt wel eerder door mijn hoofd was gegaan, maar nee ik wilde gewoon vanaf dat moment bij hem zijn.

Hij rekende af en we gingen de kou weer in, op de fiets richting mijn huis. Hij fietsend en ik achterop. Eenmaal thuis liepen we mijn kamer in, hij deed zijn schoenen uit en ging op mijn bed liggen. Ik kroop tegen hem aan, met mijn hand rustend op zijn borst. Even lagen we zo, zonder te praten, tot hij zich omdraaide me aankeek en me begon te zoenen. Ik merkte dat hij opgewonden was en ik werd het van hem. Hij kuste mijn nek, mijn borst, mijn buik, mijn benen. Ik kon het verlangen naar hem niet langer tegenhouden. Die avond hadden we voor de eerste keer sex, het was heel fijn. Niet veel later vielen we allebei in slaap. Toen ik die ochtend mijn ogen opendeed en hem naast me zag liggen, voelde ik me goed. We hoefden allebei niet vroeg op dus we konden die ochtend nog heerlijk van elkaar genieten, en dat deden we. Rond half 12 ging hij weg, want ’s middags moest hij weer in het restaurant zijn. Net voordat hij wegging zei hij; ‘Ik kan je denk ik pas over twee weken weer zien, voor onze tweede date, ik zit helemaal volgepland tot die tijd’. Ik reageerde gelaten; ‘Oke’. Hij zei dat het misschien ook wel goed was, wat hij daarmee bedoelde wist ik niet zo goed. Ik wilde hem niet afschrikken, maar wel duidelijk maken hoe ik erin stond en zei: ‘Ik wil niet met iemand gaan daten die ik 1x in de twee weken zie’. Ik had zoiets namelijk al eerder meegemaakt, iemand die geen tijd voor me had, en dat wilde ik niet nog een keer. ‘Dat snap ik, ik ben de komende weken druk, maar daarna heb ik meer tijd dus dan is het anders’. Toen hij wegging gaf hij me een knuffel en een kus; ‘Maak je niet druk, het komt goed’.

 

Waarom wilde hij niet met me praten?

Afstand

Eind van de avond spraken we elkaar weer op de app, het was een kort gesprek, want hij was nog aan het werk. Zo ook de volgende ochtend, en in de middag weer een kort gesprek. Het was even wennen. Drie dagen na onze date, kreeg ik het gevoel dat er iets was. Wat precies wist ik niet, maar hij zocht minder contact en dat vond ik vreemd. Ik appte hem die avond of we konden bellen. Hij was nog aan het werk en ging daarna de stad in, dus hij had geen tijd. Oke, misschien de volgende dag dan. Die dag daarop hoorde ik niks van hem. Ik begon me zorgen te maken, maar ik besloot even afstand te nemen. Die nacht sliep ik slecht, ik voelde dat er iets aan de hand was, ‘Waarom wilde hij niet met me praten?’ Ik begreep er niks van. De volgende ochtend stuurde ik hem een bericht; ‘Wil je alsjeblieft met me praten?’ Nogal dramatisch, I know, maar op dat moment wist ik gewoon niet wat ik ervan moest denken.

Een paar uur later opende ik Whatsapp en tot mijn grote schrik zag ik dat hij me geblokkeerd had. Mijn adem stokte. Ik checkte Facebook, ook geblokkeerd, Instagram ook geblokkeerd. In paniek belde ik hem op, de telefoon ging over maar hij nam niet op. De tranen stonden in mijn ogen en het voelde alsof ik geen lucht meer kreeg. Shit ik krijg een paniekaanval, dit kan nu niet. Ik belde mijn vriendin op en legde haar de situatie uit. Ze reageerde verbaasd; ‘Wat??!’ We gingen allerlei scenario’s langs, had het met zijn ex te maken? Was hij bij haar terug? Is hij in paniek geraakt? Of was het allemaal een spelletje? Had hij dit allemaal gedaan alleen maar om me in bed te krijgen?

De rest van de dag sprak ik met mijn vriendinnen, in de hoop dat zij me konden helpen, maar niemand kon me uitleggen waarom hij dit had gedaan. Nee logisch, de enige die mij dit antwoord kon geven was hij en hij was op geen enkele manier meer te bereiken. Ik was ten einde raad.

 

Hij belt je morgen

Hulp

Ik besloot het te vragen aan een vriend van hem, we volgden elkaar op Instagram, en hij had over mij verteld dus het is wellicht te proberen dacht ik. Hij reageerde verbaasd; ‘Hij heeft toch een verklaring gegeven, er was geen aantrekkingskracht’. Ehh nee, dat heeft hij me niet verteld. ‘Oke, hij belt je morgen’. De volgende dag om 12 uur ’s nachts realiseerde ik me dat hij had gelogen, hij was helemaal niet van plan om me te bellen. De hele dag had ik gewacht op iets wat niet kwam; een belletje van hem met een uitleg. Ik wist dat ik het nu moest laten gaan, dit was het niet waard, maar ik kon het niet. Waarom? Waarom doet iemand zoiets? Uit frustratie stuurde ik zijn vriend een bericht. Hij had met me te doen en stelde voor om het nog een keer te vragen en er dan tussenuit te gaan. Ik was allang blij dat hij ook maar iets wilde doen. Die avond kreeg ik eindelijk iets van hem te horen, alleen het was niet het bericht waar ik op gehoopt had. Hij was woest en vroeg of ik hem en zijn vriend met rust wilde laten. Als hij niks van zich liet horen, dan was het toch wel duidelijk?! Nog voordat ik kon reageren, blokkeerde hij me weer. En nu werd ik woest, vooral omdat ik niks kon, hij gooide dit op me en ik kon niet meer reageren. Onmacht. Ik moest mijn emoties kwijt en hij was de enige persoon op wie ik het moest richten. Ineens zag ik zijn e-mailadres online staan, met trillende vingers typte ik alle boosheid en het verdriet eruit wat ik in die twee dagen had opgespaard. Eenmaal verstuurd kreeg ik weer een beetje rust in mijn lijf. Niet veel later reageerde hij op de app, boos. Ik besefte me dat dit niet de manier was, we waren allebei te emotioneel om ook maar een fatsoenlijk gesprek met elkaar te voeren. Tegelijkertijd was ik nog met zijn vriend aan het praten, van hem kreeg ik wel begrip. Hij snapte mijn frustratie, maar benadrukte dat we ook wel erg snel waren gegaan. Ik gaf hem gelijk en zei; ‘Misschien wilde ik er gewoon graag in geloven’.

Eigenlijk gaf hij me ook geen verklaring, maar het feit dat iemand naar me luisterde, begreep waarom ik me zo voelde, en probeerde het een en ander te verklaren, dat hielp. Het gaf rust.

 

Onvoorspelbaar

Een paar dagen later besefte ik ineens iets. Hij had me eerder verteld dat hij, voordat hij in het restaurant begon, jarenlang voor Defensie had gewerkt. Hij is ook uitgezonden geweest en heeft daar heftige momenten gekend. Ik dacht dat het er misschien iets mee te maken had en legde de vraag neer bij zijn vriend. Hij bevestigde mijn vermoedens. ‘Hij is soms onvoorspelbaar zoals je hebt gemerkt’.  Ik weet niet waarom, maar ik werd er intens verdrietig van.

Misschien kwam het te dichtbij, kwam ik te dichtbij. Raakte ik iets in hem waar hij zo van schrok dat hij in de aanval ging. Ik weet het niet.

Misschien moet ik het niet proberen te begrijpen, te rationaliseren. Want in de liefde is niets rationeel. Liefde volg je niet met je verstand, maar met je gevoel. En dat is soms gewoonweg niet te verklaren.

Laat een reactie achter

Dit vind je leuk

Wij gebruiken cookies om het gebruik van LotteLust te optimaliseren. Accepteren Lees meer

Privacy & Cookies Policy