Cath: een nieuw plafond

Vorige week schreef Cath over haar ervaringen als enige single op een bruiloft. Maar goed, het leven staat niet stil en in ene ligt ze op een zaterdagochtend naar een nieuw plafond te staren. 

Dit plafond had ik nog niet eerder gezien. Ik bestudeerde het terwijl ik het dekbed tot aan mijn kin had opgetrokken. Bij mijn benen voelde ik iets kriebelen. Iets harigs. Een been. Een harig been. Ik keek naast me en vroeg me af hoe dit in hemelsnaam had kunnen gebeuren. Maar echt, hoe dan. 

Afgelopen vier jaar heeft zich een mooie traditie ontvouwen: ik vier mijn single bestaan op de dag dat ik De Ex BF aan de kant zette. Hulde aan zelfstandigheid, hulde aan keuzes die ik dacht dat ik nooit zou kunnen/durven maken en hulde aan het vrijgezellenbestaan. Four Years of Singlism, luidde de uitnodiging dit jaar. En geheel volgens de traditie zette ik de bloemen buiten met wat vrijgezelle vriendinnen.

We aten bitterballen, dronken bier, aten kaasstengels en verplaatsten ons van de buurtkroeg naar de Noordermarkt. We praatten honderduit. Over schandalige verhalen, over de tristesse van levenloze relaties en over onze dromen, idealen en de liefde. Over de consequenties van het niet genoegen willen nemen met een zeven. Over wereldvrede en mensenrechten. Oh nee. Die twee laatsten niet.

We proostten op alle verantwoordelijkheden die we wel en niet hebben. Dat ons leven (en lever) er 180 graden anders uit ziet dan we hadden gedacht toen we jong waren. Maar God, het gaat goed met ons. We zijn sterk, sterker dan we dachten. We proostten nog een keer, lachten nog een keer bij de gedachte aan alles wat we samen hebben meegemaakt.

“Ik glimlachte verdomme van oor tot oor”

Toen kwam de man binnen, zo maar, ineens. Stond hij daar. Hoi, zei hij. Hey, zei ik. Hij gaf me drie zoenen. Ik glimlachte. Maar meer dan een beetje. Ik glimlachte verdomme van oor tot oor en ik werd er ook een beetje warm van.

En de volgende ochtend lag ik een beetje naar zijn plafond te staren terwijl zijn harige been tegen mijn (gladde) been aanschuurde. Flarden van de avond ervoor schoten door mijn hoofd. Van toen ik hem voor het eerst weer zag, hoe ik mijn vriendinnen vertelde dat ik écht niets van hem hoefde en hem mochten hebben. Totdat eentje vroeg of zij hem mocht hebben… Nee. Nee! Zij mocht hem niet hebben. Ik wilde hem. Ook al heb ik die vijf jaar dat ik hem al ken, een pesthekel aan hem gehad. Fascinerend.  

Lees hier het vorige blog van Cath: Als single op een bruiloft. Superleuk.