De stoelen stonden omgekeerd op tafel, de lampen hingen als gouden bellen boven het lege koffietentje. Flore was de laatste die nog bezig was, haar vingers gleden traag over het aanrecht, niet omdat het vies was, maar omdat ze iets zocht in de stilte. Of misschien iemand.
Ze was anders dan de anderen die hier kwamen en gingen. Geen typje dat nerveus om zich heen keek of lachte om alles wat hij zei. Nee, Flore was scherp, grappig, en had een hoofd vol chaos waar ze zelf de touwtjes in handen leek te houden. Creatief tot op het bot, maar met een verantwoordelijkheidsgevoel waar hij z’n vingers bij aflikte. Ze was twintig, maar soms, als ze haar haar omhoog deed met een potlood tussen haar tanden, leek ze ouder dan hij.
Loek keek naar haar vanuit de keuken, handen nat van de afwas, armen vol werk. Vol kracht. Hij was groot, gebouwd als iemand die zijn lichaam gebruikte, niet alleen zijn hoofd. Zijn shirt zat strak over zijn borst en schouders, mouwen opgerold tot net boven zijn gespierde onderarmen. Hij had die blik weer, de blik die hij gebruikte als hij aan nieuwe koffiemixen dacht, of plannen voor de verbouwing. Intens. Gefocust. Maar nu lag die blik op haar.
‘Je hoeft niet te blijven, hoor,’ zei hij, zijn stem laag, zonder haar aan te kijken.
‘Ik weet het,’ antwoordde ze zacht, met die kleine glimlach die alleen zij had. De glimlach die iets wist wat hij nog niet wist. Of misschien wel.
Hij liep naar haar toe, rustig. Geen haast. Alleen gewicht. Schouders die de ruimte vulden. Hij bleef een halve meter voor haar staan, en toch voelde ze zijn aanwezigheid als een hand in haar nek.
‘Jij speelt een gevaarlijk spelletje, meisje,’ zei hij. Zijn stem was ruwer dan ze gewend was. Dieper.
Ze draaide zich naar hem toe, leunend tegen het aanrecht. Haar ogen vonden de zijne zonder aarzeling. Hij rook naar koffie, naar hout, naar avond. Zijn blik gleed langzaam langs haar gezicht. Haar mond. Haar hals. De lichte trilling onder haar sleutelbeen.
‘Misschien wil ik verliezen,’ fluisterde ze. Haar stem trilde niet.
Hij knipperde langzaam, alsof haar woorden hem iets deden. Zijn hand bewoog naar haar middel, vingers die even boven haar heup bleven hangen. ‘Weet je wel wat je zegt, Flore?’
‘Ja,’ zei ze. Haar stem was zacht, maar stevig.
Hij stapte dichterbij. Zijn hand vond haar taille, trok haar een halve pas naar zich toe. Hun lichamen raakten elkaar niet, maar het verschil tussen aanraken en geraakt worden was verdwenen. Zijn andere hand gleed omhoog, streek haar haren achter haar oor. Langzaam, met controle. Zijn duim rustte even tegen haar kaaklijn.
‘Jij maakt me gek,’ fluisterde hij. ‘En dat weet je.’
‘En jij?’ vroeg ze, haar adem sneller. ‘Jij weet precies wat je doet, hè?’
Hij grijnsde, kort en gevaarlijk. ‘Altijd.’
Zijn lippen raakten de hare, niet helemaal, maar net erlangs, een vlaag van huid. Flore hapte naar adem. Toen raakten ze wél. Vol, warm, met honger die zich had opgestapeld in maanden van blikken en toevallige aanrakingen. Zijn hand gleed langs haar rug naar haar onderrug, trok haar tegen zich aan. Ze voelde de spieren onder zijn shirt, de warmte van zijn borst tegen haar borsten.
Hij zoende haar alsof hij haar uit elkaar wilde halen. En weer in elkaar wilde zetten. Zijn tong vond de hare, langzaam, maar dominant. Alsof hij de leiding nam over iets dat al van hem was, zonder te haasten.
Flore liet haar handen over zijn borst glijden, naar zijn schouders, voelde de kracht onder haar vingers. Haar onderbuik gloeide. Ze duwde zichzelf steviger tegen hem aan, voelde hem, hard, klaar, té dichtbij en nog steeds te ver weg.
Zijn mond liet de hare los en zakte naar haar hals. Hij beet zacht, likte, zoog. Flore kreunde zacht, ving zijn naam op haar lippen zonder geluid.
‘Wil je dit?’ vroeg hij, zijn stem schor tegen haar huid.
‘Ja,’ zei ze. ‘Hier. Nu.’
Hij tilde haar moeiteloos op het aanrechtblad. Haar benen gleden automatisch om zijn middel, haar handen vonden de rand van zijn shirt. Ze trok het langzaam omhoog, over zijn buik, zijn borst. Hij hielp haar, gooide het ergens achter zich neer. Zijn huid was warm, gespierd, elke beweging van zijn adem zichtbaar in zijn borstkas.
‘Kijk me aan,’ zei hij zacht.
Ze deed het. Zijn blik hield die van haar vast, alsof hij haar daarin wilde vastpinnen. Eén wenkbrauw trok hij licht op, alsof hij wachtte tot ze zich terug zou trekken. Maar ze deed het niet. In plaats daarvan trok ze haar eigen trui uit, langzaam, haar blik geen seconde van hem af.
Zijn ogen gleden over haar heen. Niet haastig, niet gretig. Intens. Alsof hij elke centimeter van haar in zich wilde opnemen. Zijn hand streelde de binnenkant van haar dij, traag omhoog. Haar adem stokte. Haar lijf tintelde.
‘Jij hebt geen idee hoe mooi je bent,’ mompelde hij. Zijn mond volgde zijn hand, kuste haar huid alsof het zijn eigendom was.
Zijn vingers vonden de rand van haar broek, haar slip tegelijk. Hij keek haar nog één keer aan voor hij verderging. Ze knikte, al trilden haar benen zachtjes om hem heen.
Loek trok alles langzaam omlaag, kuste haar buik terwijl hij het deed. Flore voelde de koele lucht op haar blote huid, gevolgd door de hitte van zijn lippen. Haar hoofd viel iets naar achteren, tegen de keukenkast.
‘Flore,’ fluisterde hij, terwijl zijn hand haar dijen opende. ‘Laat me je voelen.’
Ze kon alleen maar knikken.
Zijn vingers gleden tussen haar benen, één eerst, dan twee, traag, verkennend. Haar lichaam boog zich automatisch naar hem toe. Ze beet op haar onderlip, probeerde het zacht te houden, maar zijn duim vond haar precies daar waar ze het nodig had. Ze kreunde, zacht, gespannen, met haar hoofd in haar nek.
‘Je bent zo nat,’ fluisterde hij. Zijn stem klonk donker. Hij bewoog zijn vingers in haar ritme, alsof hij haar lichaam al kende. Zijn mond vond haar borst, zoog zacht, beet. Haar handen vlogen naar zijn haren, trok hem dichterbij.
Toen hij stopte, keek hij haar aan. Zijn hand gleed naar zijn eigen broek, ritste hem langzaam open.
Ze keek toe, betoverd, terwijl hij zijn erectie bevrijdde. Groot, zwaar, strak tegen zijn buik. Hij greep zichzelf vast, pompte een keer langzaam, zijn ogen nog steeds op haar gericht.
‘Je wil me toch?’ vroeg hij.
‘Ik wil je al sinds dag één,’ hijgde ze.
Hij grijnsde, dat gevaarlijke randje terug in zijn gezicht. Hij kwam tussen haar benen staan, plaatste zichzelf bij haar ingang. Ze voelde de druk, het onvermijdelijke, en haar hele lijf spande zich op in verwachting.
‘Laat me weten als het te veel is,’ fluisterde hij.
Maar het was precies genoeg. Hij duwde langzaam in haar, centimeter voor centimeter. Ze was strak, warm, omarmde hem alsof haar lijf op hem gewacht had. Ze hield haar adem in tot hij volledig in haar zat.
‘Fuck,’ kreunde hij. ‘Je voelt… perfect.’
Ze bewoog haar heupen naar hem toe, hij begon te stoten, langzaam eerst, diep, elke beweging gecontroleerd. Zijn hand hield haar heup vast, zijn andere trok haar dichter tegen zich aan.
Ze voelde zich vol, gedragen, open. Hij vulde haar letterlijk en figuurlijk. Zijn bewegingen werden sneller, ruwer. Ze duwde zich tegen hem aan, ving zijn stoten op met pure overgave.
Het aanrecht kraakte licht, haar rug schuurde langs het hout, maar ze gaf zich over. Ze voelde de warmte opbouwen, diep in haar buik. Zijn duim vond haar weer, draaide cirkels op haar kloppende puntje. Ze kreunde, luid nu.
‘Loek—ik…’
‘Kom maar voor me,’ zei hij. ‘Laat het gaan, Flore. Laat ze het horen buiten.’
Ze explodeerde. Haar hele lijf spande zich aan, haar spieren trokken zich samen rond hem, haar kreun brak in stukken in haar keel. Hij bleef stoten, traag nu, terwijl ze natrilde rond hem.
En toen volgde hij — diep in haar, zijn adem zwaar, een oerkreet uit zijn borst terwijl zijn hele lichaam zich aan haar overgaf. Hij bleef even in haar, hun lichamen samen, bezweet, warm, ademend als één.
Stilte.
Hij streelde haar haar. Kuste haar voorhoofd. Ze keek naar hem met een zachte, dromerige blik. Zijn handen nog steeds op haar huid.
‘Morgen om acht weer openen?’ fluisterde ze met een schorre, speelse stem.
Hij grijnsde, zijn hand gleed nog één keer langzaam over haar naakte buik.
‘Alleen als jij er weer bent. In deze keuken. In mijn armen. En straks… in mijn bed.’
