Lynn trapte geschrokken op het rempedaal van haar rode stadsautootje. Ze kwam net op tijd tot stilstand. 'Verdomme!' riep ze uit, terwijl ze zag hoe de blinkende zwarte Audi A8 die haar net had afgesneden, verder reed.
Ze kende deze weg blindelings, ze reed er dagelijks. Was het daardoor dat ze even afgeleid was of kwam het door het liedje dat net op de radio speelde? You're so vain, you probably think this song is about you…En het was ook zo warm in de auto. Hoe ironisch dat haar airco net kapot was gegaan tijdens die ene week van het jaar dat het echt zomer was.
Ze vloekte nog eens hardop en gaf flink gas. Wat dacht die klootzak eigenlijk wel? Nog nooit van de voorrangsregels gehoord of zo? Ze naderde de Audi en vertraagde weer toen ze vlak achter hem reed. 'Ik had voorrang!' riep ze terwijl ze ten volle besefte dat de man in de Audi haar toch niet kon horen. Ze maakte er een wegwerphandgebaar bij.
De man keek haar aan in zijn achteruitkijkspiegel en stak verontschuldigend zijn hand op. Daarna stak hij vragend zijn duim op. Lynn stak als antwoord haar tong naar hem uit, ook al was dat heel erg kinderachtig. Wat dan dan nog? Hij kon het vast toch niet zien.
Ze haalde diep adem. Het was zo verschrikkelijk warm in de auto. De thermometer wees 37 graden aan en ze voelde hoe pareltjes zweet zich vormden op haar voorhoofd. I had some dreams, they were clouds in my coffee…Ze zong zachtjes mee en probeerde weer rustig te worden.
Ze was het voorval van net al bijna vergeten toen ze een paar minuten later bij het stoplicht stilstond. Carly Simon zong haar laatste woorden. I'll bet you think this song is about you. Don't you? Don't you?
Terwijl ze luidkeels meezong, voelde ze dat iemand haar aan het bekijken was. Ze keek opzij en schrok toen ze zag dat de Audi van net, naast haar stond. De man in de auto deed zijn raampje naar beneden. "Sorry van net!" riep hij haar toe, terwijl hij zijn zonnebril afzette en vriendelijk lachte.
Ze schatte hem halfverwege de dertig, hij had kort zwart haar en een stoppelbaard. En heel mooie donkere ogen. Dat kon ze zelfs van op die afstand zien. Zijn Audi had leren stoelen, in een soort lichtbruin dat haar aan koffie met flink wat melk deed denken. Clouds in my coffee…
Knappe man, dure wagen, doet vast iets met marketing of zo, dacht ze. Of heeft een eigen bedrijf. Echt niet het soort man waar ze het warm van kreeg, ook niet bij 37 graden. Eerder het tegenovergestelde.
"Koffie om het goed te maken?" vroeg hij.
Lynn draaide met haar ogen en fronste. Meende hij dat nu echt?
"Ja, ik meen het", zei hij alsof hij haar gedachten kon lezen. "Ik rij nu naar Café Central en ik wacht daar op je." Zijn raampje ging omhoog, hij duwde op het gaspedaal en stoof weg.
Lynn was te erg in de war om onmiddellijk te kunnen reageren. Wat een arrogante zak was dat. Dacht hij nu echt dat ze hem zou volgen? No way!
Ze kwam pas weer met haar gedachten bij het verkeer toen de auto's achter haar begonnen te toeteren. Ze reed voorzichtig verder terwijl ze enkele zweetdruppels met de achterkant van haar hand van haar voorhoofd veegde.
You're so vain, you probably think… Terwijl ze de woorden opnieuw in haar hoofd hoorde, nam ze een besluit. Ze drukte wat harder op het gaspedaal en zette koers naar Café Central. Ze zou die kwal eens even flink gaan zeggen wat ze van hem vond.
Hoe zelfzeker ze zich daarnet in haar auto nog had gevoeld, zo onzeker voelde ze zich op het moment dat ze het café binnenstapte. Het was jaren geleden dat ze er geweest was. Als jonge twintiger kwam ze hier bijna elk weekend met haar vriendinnen. Meestal spraken ze er af om daarna, na een drankje of drie, ergens anders heen te gaan. Ergens waar er uitdagend op de tafels gedanst kon worden en waar de mannen het niet erg vonden om na urenlange pogingen om hen in hun bed te krijgen, toch afgewezen te worden.
Het café voelde nog vertrouwd, maar toch was er flink wat veranderd. De muren hadden een frissere kleur gekregen, de bar was langer en waar vroeger de trap naar de bovenverdieping was geweest, was nu een deur.
Lynn keek even rond op zoek naar de man van de Audi, maar zag hem nergens. Net toen ze aan een tafeltje naast het raam wou gaan zitten, kwam de barman naar haar toe. "Meneer Deprez verwacht u", zei hij glimlachend. "Volgt u mij."
Niet veel later zat ze in een luie stoel in een ouderwets, maar stijlvol ingericht kantoor. Ze keek nieuwsgierig rond. Het zware eiken bureau domineerde de hele kamer, maar ook de verschillende diploma's aan de muur trokken onmiddellijk de aandacht. Diploma's bedrijfsbeheer, behaald aan verschillende universiteiten in binnen- en buitenland. Ze voelde hoe ze nog minder sympathie voor hem kreeg dan ze al had.
"Ik wist dat je zou komen." Ze draaide zich geschrokken om en zag hoe de man van de Audi haar leunend tegen de deurpost glimlachend stond aan te kijken. Hij kwam naar haar toe en gaf haar een hand. Ze voelde zich warm worden.
"Ik ben Nick Deprez, eigenaar van dit café." Hij zweeg even. "En van nog vijf andere." Ze knikte beleefd. Zaakvoerder, dus. Zoals ze al had gedacht.
Hij liet haar hand los en ging achter zijn bureau zitten. Ze voelde hoe ze weer wat zelfzekerder werd. "Ik dacht dat je me op koffie zou trakteren? Dat kon niet ín het café?"
"Ik wil je liever trakteren op iets anders." Lynn hoorde hoe verleidelijk hij zijn stem probeerde te laten klinken. Ze keek hem fronsend aan. "En dat is?"
"Een unieke ervaring." Het bleef weer enkele seconden stil. "Met mij."
Lynn lachte hardop. "Je maakt een grapje." Ze zou zweren dat de walging die ze voor deze man voelde, overduidelijk te horen was in haar stem, maar hij merkte het niet eens op. Vast heel erg logisch bij iemand die van arrogantie zijn handelsmerk had gemaakt. Zouden er echt vrouwen zijn die daar intrapten?
Nick keek haar onverstoorbaar aan. "Ik neem je straks mee naar mijn loft op de bovenste verdieping. In mijn slaapkamer laat ik je mijn kingsize waterbed met zwarte satijnen lakens zien. Ik beveel er je kleren uit te trekken en daarna mag je in je ondergoed op het bed gaan liggen."
Hij bleef haar strak aankijken. Ze probeerde even strak terug te kijken. Het koste haar flink wat moeite, want eigenlijk wilde ze zo vlug mogelijk zijn kantoor uit. Maar ze was ook nieuwsgierig waar dit alles naar toe ging en dus bleef ze zitten.
"Daarna doe ik mijn kleren uit. Langzaam, zodat jij de tijd hebt om mijn lichaam te bewonderen en je heel hard verlangt naar meer. Ik kijk ondertussen naar jouw lichaam en hoe het reageert op wat ik je toon. Als ik helemaal naakt ben, kom ik bij je in bed liggen. Op mijn zij, zodat ik met mijn handen jouw lichaam kan strelen. Jij blijft stil liggen omdat je nauwelijks kan geloven wat je overkomt. Mijn vingers volgen de contouren van je beha en alleen al daardoor zullen je tepels harder worden en zich laten zien door het zwarte doorzichtige stofje van je beha. Maar ik besteed er verder geen aandacht aan. Laat mijn vingers over je buik glijden, in de richting van je slipje. Ook daar volg ik alleen maar de contouren, terwijl ik af en toe een vinger heel even onder je slipje laat komen. Jij zal je benen voor me openen, omdat je wil dat ik je daar aanraak, maar dat doe ik nog even niet."
Lynn slikte hoorbaar. Haar rechterhand bewoog zich naar haar hals, waarna haar vingers in de richting van haar decolleté gleden. Ze maakte met haar tong haar lippen nat. Het gebeurde allemaal zonder dat ze er controle over had. Ze voelde hoe een lichte blos haar wangen kleur gaf en in haar onderbuik begon het te kriebelen. Nick hield haar reacties nauwlettend in de gaten, ze voelde zich bespied. Hij ging rustig verder.
"Zo laat ik je een paar minuten hunkeren naar meer. Wanneer ik zie dat je het moeilijk krijgt om je lichaam nog langer onder controle te houden, ga ik op je zitten. Ik trek je beha en je slipje uit. Jij haalt diep adem, één en al verlangen naar mij. Wat ik daarnet met mijn vingers deed, doe ik nu met mijn tong. Ik geef alle plekjes waar ik net geen zorg aan besteedde nu wel de nodige aandacht. Je harde tepels, je zachte oorlelletjes, het kuiltje van je navel. En daarna, daarna lik ik mij een weg van je navel naar die plek tussen je benen. Zodra ik dat ultieme plekje heb bereikt, kan jij jezelf niet langer in de hand houden. Je kreunt en zucht en kronkelt."
Lynn kon amper geloven wat ze hoorde. Ze probeerde te begrijpen waarom hij dacht dat zoiets bij haar zou werken. Maar haar lichaam was het bewijs dat het dat wel degelijk deed. Haar tepels waren hard, haar slipje was vochtig, ze beet op haar lip.
"Ik laat je klaarkomen met mijn tong. Jij schreeuwt het uit. Je wilt meer. En dat geef ik je. Ik draai je om, zodat je nu op je buik op mijn waterbed ligt. Ik ga op je liggen en dring bij je naar binnen. Jij klampt je vast aan de lakens, begraaft je hoofd in het kussen, maar toch hoor ik hoe je zwaar ademt, steeds sneller en sneller. Tot je opnieuw het punt bereikt waarop je alleen nog aan mij kan denken. Ik vraag je of je nog meer wil en je zegt volmondig 'ja'."
Een paar seconden bleef het stil. Lynn bleef roerloos zitten. Om de mond van Nicola speelde een zelfzekere glimlach.
"Wat denk je? Zou dat volstaan als excuus voor mijn roekeloos rijgedrag?" Zijn zelfingenomen stem vulde de hele ruimte en ze voelde hoe het gekriebel in haar onderbuik niet te ontkennen viel. Ze legde haar handen op haar benen en schuifelde wat ongemakkelijk heen en weer op haar stoel, maar dat maakte het alleen maar erger.
Hij keek haar glimlachend aan, kwam achter zijn bureau vandaan en ging naast haar staan. Hij pakte haar hand. "Kom", zei hij en zijn stem klonk nog dieper dan daarnet. "Ga met me mee en aanvaard mijn excuses."
Een paar seconden, meer had Lynn niet nodig om weer helemaal tot zichzelf te komen. Het vergde flink wat zelfbeheersing om het gekriebel in haar onderbuik te negeren, maar ze wist dat ze het kon. Ze had het vroeger zo vaak gedaan.
"Nee, dank je", zei ze met vlakke stem, terwijl ze hem strak aankeek. "Ik word misselijk van een waterbed. En nog misselijker van mannen zoals jij." Ze liep met zelfverzekerde passen zijn kantoor uit en beeldde zich in hoe hij haar met open mond nakeek.
Toen ze het café verliet, zag ze hoe donkere wolken waren komen opzetten. Een stevige bries speelde met haar lange haren. En terwijl ze naar haar autootje liep, voelde ze hoe druppels haar verhitte huid afkoelden. In de verte hoorde ze een donder rollen.
Ze glimlachte en begon zachtjes te zingen. You're so vain, you problably think…
