Cath (32) is single en woont in Amsterdam. Ze neemt je mee in haar leven van leuke dates, rare mannen en eerlijke hersenspinsels.
Huwelijksfeestjes zijn mijn lievelings. Zo veel liefde, zo veel mooie woorden en iedereen gelooft ineens weer in echte liefde. Echte liefde die onvoorwaardelijk is en eeuwig duurt. Ook door mensen die weten en hebben gevoeld dat het echt niet altijd zo gaat. Maar voor een dag stapt de gereserveerdheid naar de achtergrond.
Afgelopen weekend trouwde mijn vriendinnetje Sophie. Na tien jaar had haar liefde Dirk haar ein-de-lijk gevraagd. Een jaar van voorbereidingen volgde en zaterdag was het zo ver… En het was een dag zoals het hoorde. Een prachtige bruid, tranen tijdens de ceremonie en de zon die hard scheen.
Sommige vage bekenden wilden weten of ik de liefde al had gevonden. “Nee, dat heb ik niet,” antwoordde ik dan met een glimlach. “Oh… Nou ja. Komt wel!” Was het antwoord. Anderen vroegen zich af of het op dagen als deze niet extra lastig voor me is. “Voel je je niet alleen?”
Als ik hier (in de kroeg) nu (zondagavond) wat beter over nadenk, vind ik het moeilijk om antwoord te geven op een vraag als deze. Hoe kan ik me alleen voelen op momenten dat er 15 lieve vrienden ( 7 stellen + gay friend) om me heen zijn. Terwijl dat misschien ook wel het antwoord is, waarom ik me alleen voel. Alleen de liefde vieren tussen stellen, is niet makkelijk. De handen die worden vastgehouden, de blikken die worden uitgewisseld en de tranen die worden weggeveegd. Het is confronterend. Het drukt je met je neus op de feiten: jij hebt niemand.
Maar ik had geluk om twee redenen. Allereerst: ik had mijn gay friend bij me. En, reden twee: de bruidegom was lid geweest bij een studentenvereniging. Club- en dispuutsgenoten in overvloed. Een enkeling kende ik al omdat we meer gemeenschappelijke vrienden hebben. Of nou ja, één in het bijzonder.
We praatten voor de ceremonie. We praatten na de ceremonie. We praatten voor, tijdens en na het feest. Ik dacht dat hij samenwoonde “Nee, dat is al een jaar uit ofzo,” antwoordde hij terwijl ik casual een slok van mijn biertje nam. Hallo. Had iemand IEMAND mij even die memo kunnen doorsturen?! Deze man is een Cath-man! Dat ziet iedereen. Donkere krullen, donkere pretogen, zichtbare baardgroei. I love them!
We praatten en misschien flirtten we: ik durf het niet te zeggen. We raakten elkaar behoorlijk onnodig aan en zochten elkaar steeds weer op. We schreven samen een stukje in het bruidsboek. Hij vroeg zich hardop af hoe hij mij kon bereiken om eens af te spreken om biertjes in Amsterdam te drinken. Op vriendelijk doch dringend advies van de broer-van-de-bruid begeleidde hij me naar het taxibusje dat mij en mijn vriendjes naar het hotel zou brengen. Het was ook niet makkelijk, met mijn semi-zatte kop en mijn hakken over de kiezelsteentjes. Gelukkig werd ik ondersteund…
Vijf nieuwsgierige hoofden keken me aan vanuit de taxi. Ik zei mijn chaperon gedag met een zoen en knuffel. “Binnenkort biertje in Amsterdam,” zei hij. Ik glimlachte en knikte. Ik draaide me om, stapte de taxi in en schoof de deur van het taxibusje dicht. De glimlach bleef.
